Zjawisko stylu art déco, wybuchające niejako spontanicznie na fali powojennego entuzjazmu i potrzeby odnowy, ściśle wiąże się z poprzedzającym go stylem secesji. Oba kierunki formułowały bowiem tę samą główną zasadę programową, polegającą na integracji sztuk pięknych i rzemiosła, która w praktyce miała przekładać się na współpracę artystów z przemysłem na wszystkich etapach produkcji, od projektu po wykonanie.
Art déco swych inspiracji szukało często w skrajnych tendencjach. Z jednej strony fascynowano się sztuką egzotyczną, azjatycką czy bliskowschodnią, aby na gruntach lokalnych zwrócić się w stronę folkloru i tradycji ludowej. Z drugiej strony użycie prostych, geometrycznych form koła, kwadratu czy trójkąta, jak i podkreślanie płaszczyznowości, rytmiczności i kontrastu barwnego zaczerpnięto z doświadczeń awangard początku wieku i kierunków takich jak futuryzm, kubizm i konstruktywizm. Wreszcie umysły artystów, stale śledzących nowości i nowinki epoki, zajmowały również wynalazki, rewolucje technologiczne i rozwój przemysłu. Przemysł dostarczał również artystom nowych materiałów, takich jak metale chromowane, stal, aluminium, bakelit, interesujących nie tylko ze względu na atrakcyjniejszą cenę, ale przede wszystkim z uwagi na ich właściwości, możliwości obróbki, nadania smukłego kształtu i odbicia światła.
