Dorota Masłowska swoją literacka karierę rozpoczęła w 2002 roku powieścią „Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną”, za którą otrzymała Paszport Polityki. „Paw królowej” – wydany trzy lata później – przyniósł jej prestiżową nagrodę Nike. W 2013 roku ukazała się jej trzecia powieść „Kochanie, zabiłam nasze koty.” Masłowska to także autorka dramatów („Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku”, „Między nami dobrze jest”). W 2018 roku ukazała się powieść będąca hybrydą gatunkową „Inni ludzie”, która szatą graficzną przypomina płytę CD.
Na spotkaniu pisarka opowiedziała o swoich początkach; głównie pracy w czasopiśmie „Lampa” Pawła Dunin-Wąsowicza. Ten etap był czasem kształtowania literackiego warsztatu i poglądów na literaturę. To właśnie w tym czasie wydała „Wojnę…” i okrzyknięta została głosem nowego pokolenia pisarzy. Debiutowała jako dziewiętnastolatka, kiedy inni debiutanci byli ludźmi czterdziestoletnimi. U Masłowskiej równorzędnym bohaterem jest sam język, wiele dzieje się poprzez samo mówienie. Jak powiedziała – konstrukcje fabularne oparte na budowaniu klasycznych historii mało ją interesują. Masłowską ciekawi ten moment pisania, w którym to co powstaje absolutnie wymyka się wcześniejszym planom.
Prócz języka ważne w powieściach Masłowskiej jest miasto. Z jednej strony jest to fizyczna bliskość, stłoczenie, ale z drugiej strony anonimowość i ogromna potencja scenariuszy. Autorka uwielbia obserwować ludzi w miejscach publicznych; ich zachowania, wszystko co mówią staje się niemal gotowym wątkiem książki.
W czasie spotkania autorka mówiła także o swoich felietonach zebranych w książce „Jak przejąć kontrolę nad światem nie wychodząc z domu”, głównie o zawartych tam spostrzeżeniach dotyczących seriali i programów paradokumentalnych. Konstrukcje tych programów przyciągają widza, bo zaspokaja potrzebę podglądania życia innych. Ponadto mają nieskomplikowane fabuły, w dużej mierze przewidywalne.
Dużo miejsca poświęcono „Innym ludziom”. Masłowska stawia w niej pytanie o międzyludzkie relacje we współczesnym mieście. Pomimo że bohaterowie żyją obok siebie, ich losy się splatają, to są sobie zupełnie obcy. Rygor pisania wymagał skondensowania pierwotnego tekstu – i tak oto z pięciu stron powstawała jedna.
Jak zawsze był czas na pytania ze strony publiczności. Głównie dotyczyły tłumaczeń książek i adaptacji teatralnych utworów autorki. Był też miły akcent: autorka otrzymała świeżutki numer „Przyślij przepis”, czyli czasopisma kulinarnego, którym od lat jest zafascynowana. Ciekawe są nie tyle same przepisy przysyłane przez gospodynie domowe, ile sposób ich prezentacji oraz nazwy polecanych potraw.
