Autorka otrzymała nagrodę Grand Press za reportaż roku 2011 („Jolanta i ogień”, Duży Format) – wstrząsającą opowieść o Jolancie Brzeskiej, której śmierć stała się tragicznym symbolem ofiar eksmisji, prowadzonych przez bezwzględnych nowych zarządców kamienic. Jest finalistką międzynarodowej Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego za reportaż literacki (2015), za książkę „Życie to za mało”, a także kilku książek min: „Villas. Nic przecież nie mam do ukrycia”, „Rozpoznani. Powstanie warszawskie”.
W książce „Zbrodnie prawie doskonałe. Policyjne Archiwum X” reporterka pisze o morderstwach, które mogły nigdy nie zostać ukarane. Jako pierwsza dotarła do akt sądowych, zyskała zaufanie policjantów, świadków i rodzin ofiar. W trzymających w napięciu reportażach, z niezwykłą dbałością o szczegóły, opisuje zbrodnie (prawie) doskonałe. Ujawnia motywacje i metody działania morderców, przybliża sylwetki tych, którzy ich ścigają. I uparcie szuka odpowiedzi na dręczące ją pytanie: czy to możliwe, że o naszym życiu i śmierci, zbrodni i karze nieraz decyduje zwykły przypadek?
- Od "Zbrodni prawie doskonałych" trudno się oderwać, ale i trudno je spokojnie czytać. Iza daje w kość tą książką. I dobrze, bo życie to nie powieść kryminalna, ale dramat ofiary, rodziny, która latami czeka na sprawiedliwość, bez żadnej gwarancji, że sprawca poniesie karę oraz sfrustrowanych śledczych, którzy walczą o tę sprawiedliwość do końca. Jest w tej książce ból, pot i łzy - autorki i jej bohaterów" - pisze o książce Dagny Kurdwanowska (autorka i tłumaczka literatury).
