Biografia ś.p. Lecha Kaczyńskiego, Prezydenta RP

Życiorys Lecha Kaczyńskiego

Dzieciństwo

Lech Kaczyńskiurodził się 18 czerwca 1949 roku w Warszawie. Jest synem Jadwigi z domuJasiewicz i Rajmunda Kaczyńskiego, oraz bratem bliźniakiem JarosławaKaczyńskiego, prezesa Prawa i Sprawiedliwości. Matka –filolog polski,przez kilka lat nauczycielka w warszawskich liceach, pracownikInstytutu Badań Literackich w czasie wojny była sanitariuszką w SzarychSzeregach. Ojciec – inżynier, pracownik Biura Projektów, wykładowca naPolitechnice Warszawskiej był żołnierzem AK i uczestnikiem PowstaniaWarszawskiego w pułku "Baszta" (odznaczony Krzyżem Walecznych i KrzyżemSrebrnym Orderu Virtuti Militari).

Edukacja

Uczeńwarszawskich liceów – im. Joachima Lelewela i XXXIX LiceumOgólnokształcące im. Lotnictwa Polskiego na Bielanach. W 1967 rokurozpoczął studia na Wydziale Prawa i Administracji UniwersytetuWarszawskiego. Po obronie pracy magisterskiej, w 1971 roku,przeprowadził się do Sopotu, by podjąć pracę naukową w Zakładzie PrawaPracy na Uniwersytecie Gdańskim pod kierunkiem doc. dr hab. RomanaKorolca, a po jego śmierci prof. dr hab. Czesława Jackowiaka. W 1980roku obronił doktorat z prawa pracy pt. „Zakres swobody stron wzakresie kształtowania treści stosunku pracy”, a w 1990 roku –habilitację rozprawą pt. „Renta Socjalna”.

W latach 1996-1997był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego, a od 1999 rokujest profesorem na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego wWarszawie.

Opozycja demokratyczna

Od 1976 roku,odpowiadając na apel KOR-u, podjął akcję zbierania pieniędzy dlarepresjonowanych robotników, które za pośrednictwem mamy Jadwigiprzekazywał Janowi Józefowi Lipskiemu. W 1977 roku podjął współpracę zBiurem Interwencji Komitetu Obrony Robotników. Rok później związał sięz Wolnymi Związkami Zawodowymi. Prowadził szkolenia i wykłady dlarobotników z zakresu prawa pracy i historii. Pisywał w niezależnym„Robotniku Wybrzeża” oraz kolportował wśród robotników pisma :Robotnik”i „Biuletyn Informacyjny KSS KOR”.

W Sierpniu’80 został doradcągdańskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej.Był autorem części zapisów porozumień sierpniowych, a także częścistatutów „Solidarności” dot. strajków, sekcji branżowych i układówzbiorowych. Był szefem Biura Interwencyjnego i kierownikiem BiuraAnaliz Bieżących Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. 17 września1980 roku poparł koncepcję Jana Olszewskiego, Jarosława Kaczyńskiego iKarola Modzelewskiego, by wszystkie nowo powstałe związki zjednoczyłysię w jeden ogólnopolski związek „Solidarność”.
W 1981 roku byłdelegatem na I Zjazd Krajowy „Solidarności” i przewodniczącym XIZespołu Komisji Zjazdowej ds. stosunków z PZPR. Od lipca 1981 – członekzarządu regionalnego gdańskiej NSZZ „Solidarność”.

W staniewojennym za aktywność w ruchu solidarnościowym został internowany. Wobozie internowania w Strzebielinku przebywał od grudnia 1981 roku dopaździernika 1982 roku. Po uwolnieniu powrócił do działalnościzwiązkowej i był członkiem podziemnych władz „Solidarności”. Od 1982roku wraz z Jackiem Merklem i Aramem Rybickim był w gdańskim ”sztabie”Lecha Wałęsy. Od 1983 roku brał udział w posiedzeniach TymczasowejKomisji Koordynacyjnej i wraz z bratem Jarosławem był jej doradcą. Od1985 roku wchodził w skład regionalnej Rady Pomocy Więźniom Politycznymw Gdańsku. Od stycznia 1986 roku był członkiem TKK oraz uczestniczył wpracach tajnej Regionalnej Komisji Koordynacyjnej NSZZ "Solidarność".Od lipca 1986 pełnił funkcję sekretarza TKK. Od grudnia 1987 popołączeniu TKK i Tymczasowej Rady „S” wszedł w skład SekretariatuKrajowej Komisji Wykonawczej NSZZ "Solidarność", wraz z JarosławemKaczyńskim, Andrzejem Celińskim i Henrykiem Wujcem.

We wrześniu1988 roku brał udział w rozmowach opozycji z przedstawicielami władz wMagdalence pod Warszawą. Wszedł w skład powołanej przez Krajową KomisjęWykonawczą tzw. „szóstki”, czyli kierownictwa Solidarności do rozmówprzy Okrągłym Stole. Od grudnia 1988 roku został członkiem KomitetuObywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Od lutego do kwietnia 1989 rokuuczestniczył w obradach okrągłego stołu w zespole do spraw pluralizmuzwiązkowego. Od kwietnia do lipca 1989 roku członek tzw. „KomisjiPorozumiewawczej” pomiędzy rządem a „Solidarnością”. Od kwietnia 1989został członkiem Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ"Solidarność", zastępującym przewodniczącego. W maju 1990 roku został Iwiceprzewodniczącym NSZZ „Solidarność”( przy czym praktycznie kierowałzwiązkiem w czasie kampanii prezydenckiej Lecha Wałęsy i po jegowyborze na urząd prezydenta RP). W lutym 1991 roku kandydował nastanowisko przewodniczącego „Solidarności”. W wyborach zajął II miejsceprzegrywając z Marianem Krzaklewskim.

Działalność polityczna

Wwyborach parlamentarnych w czerwcu 1989 roku zdobył mandat senatoraziemi gdańskiej. W sierpniu 1989 roku wspomagał Jarosława Kaczyńskiegow pracach nad utworzeniem koalicji między „Solidarnością”, a ZSL i SD.

Wokresie od 12 marca do 31 października 1991 roku pełnił funkcjęministra stanu ds. bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta RP(stanowisko już nieistniejące). Nadzorował prace Biura BezpieczeństwaNarodowego. Z pracy w Kancelarii Prezydenta RP odszedł po konflikcie zLechem Wałęsą i szefem jego gabinetu Mieczysławem Wachowskim.

Wwyborach parlamentarnych w 1991 roku zdobył mandat posła na Sejm Ikadencji z listy Porozumienia Centrum z okręgu nowosądeckiego. Aktywniedziałał w czterech komisjach, zajmując się sprawami związanymi zlegislacją i polityką społeczną. Od listopada 1991 był przewodniczącymKomisji Administracji i Spraw Wewnętrznych.

Od początku działalności politycznej w wolnej Polsce postulował lustrację i dekomunizację w życiu publicznym.


14lutego 1992 roku został wybrany na prezesa Najwyższej Izby Kontroli.Funkcje tę pełnił do 1995 roku. Jako prezes NIK w ogromnym stopniuwzmocnił zaufanie społeczne do tej instytucji (wzrost zaufania z 30 do60 procent) i przeobraził NIK w skuteczny organ kontroli państwowej.Był członkiem Rady Administracyjnej Międzynarodowej Organizacji Pracyprzy ONZ i członkiem Prezydium EUROSAI – europejskiego stowarzyszeniaorganów kontroli państwowej.

W latach 1995-97 – wiceprzewodniczący rady programowej Instytutu Spraw Publicznych, kierowanego przez Lenę Kolarską-Bobińską.

W latach 1999-2000 – członek Komisji Kodyfikacyjnej przy ministrze pracy i polityki socjalnej.

12czerwca 2000 roku został powołany przez premiera Jerzego Buzka nastanowisko ministra sprawiedliwości. Szybko stał się jednym znajbardziej popularnych członków rządu, drugim najpopularniejszympolitykiem polskim po ówczesnym prezydencie Aleksandrze Kwaśniewskim.Jego działania, dążące do zerwania z obowiązującą w Polsce od latliberalną polityką karną, spowodowały wzrost zaufania społecznego.Skutecznie walczył z przestępczością, korupcją i mafią.

W 2001roku stanął na czele Komitetu Krajowego „Prawo i Sprawiedliwość”, nowejpartii prawicowej, która współtworzył wraz z Jarosławem Kaczyńskim.Uzyskał mandat posła na Sejm IV kadencji z okręgu gdańskiego. Pełniłfunkcję przewodniczącego sejmowej Komisji OdpowiedzialnościKonstytucyjnej.

18 listopada 2002 roku znaczną przewagą wygrał wbezpośrednich wyborach na Prezydenta m.st. Warszawy. Rządy w stolicyrozpoczął pod hasłami zlikwidowania układów korupcyjnych orazprzywrócenia ładu i porządku. Podjął skuteczne działania na rzeczpoprawy bezpieczeństwa w mieście.

1 sierpnia 2004 roku w 60. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego otworzył Muzeum Powstania Warszawskiego.

Mandat Prezydenta Stolicy złożył w przeddzień objęcia urzędu Prezydenta RP.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

23października 2005 roku, po otrzymaniu 54,04% głosów wygrał wyboryprezydenckie, pokonując swojego kontrkandydata Donalda Tuska w drugiejturze.

Urząd objął 23 grudnia 2005 roku, składając przysięgę przed Zgromadzeniem Narodowym.