Ścieżka „Dolina górnego Sanu”
Piesza wycieczka ścieżką umożliwiającą dojście do samego krańca Polski zajmie ok 6-7 godz. Część drogi można przejechać na rowerze, ale nawet wtedy trzeba liczyć się z prawie 4 – 5 godzinną wycieczką. Znakowana biało-niebieskimi kwadratami jeszcze w 1993 r. kończyła się na cmentarzu w Siankach. W 2006 r. została przedłużona do źródła Sanu.
Bukowiec – Beniowa
Początek trasy znajduje się na parkingu w dawnej wsi Bukowiec. Ze względu na to, że dalej jest zakaz wjazdu to tutaj trzeba zostawić samochód. Ruszamy z parkingu, kierujemy się na południe i ruszamy wytyczoną ścieżką przez las. Po ok. 4 km wychodzimy z lasu i za strzałką kierujemy się w lewo do wysiedlonej i nieistniejącej wsi Beniowa.
Na terenie wsi znajduje się cmentarz, podmurówka cerkwi, a także charakterystyczne kamienie z wyrytym wizerunkiem ryby. Z Beniowej mamy widok na Rozsypaniec i Halicz. Mały potok po lewej stronie to San, za którym jest już Ukraina.
Beniowa – Sianki
Z Beniowej wracamy do głównej trasy i idziemy dalej między pięknymi świerkami rosnącymi wzdłuż drogi. Jesienią ta trasa przybiera przepiękne barwy.
Kierujemy się dalej aż do wiaty BdPN. Jeżeli drogę przebyliśmy rowerem, tutaj należy go przypiąć dlatego, że dalej nie można poruszać się na rowerze. Za wiatą skręcamy w lewo i przez las kierujemy się do doliny potoku Niedźwiedziego. Tutaj pojawiają się otwarte przestrzenie – przede wszystkim widać nie pochłonięte jeszcze przez las, pola po dawnej wsi Sianki. Poniżej ujścia potoku Niedźwiedziego do Sanu znajdują się ruiny folwarku Stroińskich, natomiast powyżej, za potokiem Niedźwiedzim znajduje się cmentarz, kaplica i słynny już Grób Hrabiny. Za kaplicą płynie mały strumień Sanu.
Sianki – Źródło Sanu
Od cmentarza znakowaną ścieżką podążamy przez las dalej na południe. Z lasu wychodzimy na otwartą przestrzeń, na wzgórze Wierszek (871 m). Stąd widać cześciowo zamieszkane Sianki po ukraińskiej stronie. Z ruchliwą linią kolejową, stacją, na której stają dalekobieżne pociągi i osadą. Po polskiej stronie zostały tylko zdziczałe łąki, zarośla, ławo-stół i tablica informacyjna. Ciężko sobie wyobrazić, że do 1939 roku życie wrzało po obu stronach Sanu, a Sianki były znanym kurortem wypoczynkowym.
Kierując się dalej, do Źródła Sanu, podążamy przez łąki i pasmo lasu. Widoczne z daleka slupy graniczne i obelisk wskazują miejsce gdzie wybija źródełko Sanu.
Tu jest koniec Polski i koniec szlaku.
Teraz nie pozostaje nic innego niż zrobić kilka zdjęć, odwrócić się i podążać tą samą drogą na parking w Bukowcu.
Więcej ciekawych historii z Bieszczad? Wejdz na: wBieszczady.pl