Burzliwa historia Zamku w Łęczycy: wojny, pożary i odbudowy
Zamek pełnił rolę rezydencji królewskiej Kazimierza Wielkiego. Pod jego nieobecność był natomiast siedzibą starosty łęczyckiego. W roku 1406 został spalony przez Krzyżaków, lecz po niedługim czasie udało się go odbudować, gdyż już w 1409 roku zjawił się tu sam Władysław Jagiełło, by wziąć udział w naradzie, na której podejmowano decyzje w związku ze zbliżającą się wielką wojną z zakonem krzyżackim.
Sam król Jagiełło przebywał tu wielokrotnie. W 1410 roku po bitwie pod Grunwaldem więziono tu jeńców krzyżackich, oczekujących na dostarczenie okupu. W następnych latach czterokrotnie odbywały się tu sejmy (1420, 1448, 1454, 1462).
W II poł. XV wieku w zamku wybuchł olbrzymi pożar, który zrujnował całą budowlę. W takim stanie została ona do lat 60. XVI wieku. Wówczas, w latach 1563-1565, podskarbi koronny, a zarazem starosta łęczycki, Jan Lutomirski, dokonał przebudowy zamku i wzniósł nowy dom mieszkalny zwany Domem Nowym.
Kolejne klęski dotknęły warownię w pierwszej połowie XVII wieku, gdyż w tym czasie w mieście szalały pożary i zaraza. Ułatwiło to walczącemu po stronie szwedzkiej generałowi Robertowi Douglasowi zdobycie zamku w czasie Potopu szwedzkiego. W trakcie działań wojennych zamek kilkakrotnie przechodził z rąk do rąk, ale ostatecznie 7 października 1656 roku odbiły go wojska polskie pod wodzą króla Jana Kazimierza. W 1705 roku podczas III wojny północnej zamek uległ uszkodzeniu. W 1769 zamek i miasto zdobył w walce z konfederatami barskimi rosyjski generał Iwan Drewicz.
Po III rozbiorze w latach 1794-1797 władze pruskie częściowo wykorzystały ruinę zamku, w związku z budową wokół murów miejskich nowych fortyfikacji bastionowych, które miały zabezpieczać od wschodu nowo zagarnięte terytoria. W tym okresie zbudowano na fundamentach Domu Wielkiego ceglany magazyn prochowy.
Zamek w Łęczycy obecnie: koncerty, wystawy, turnieje rycerskie
W 1826 r. minister Oświecenia Publicznego i Wyznań Religijnych Królestwa, Grabowski, chciał przejąć zamek w celu budowy na jego miejscu szkoły, ale nie zgodziło się na to polskie wojsko. Od 1831 r. zamkiem zaczął dysponować burmistrz Łęczycy, który rozbierał go na cegłę. Po 1834 r. zawalił się mur zamkowy od północy i częściowo od wschodu, część "domu nowego" i wieża bramna. W tym czasie okoliczni mieszkańcy wykorzystywali pozostałości zamku jako źródło materiałów budowlanych.
W 1841 r. miasto stało się legalnie właścicielem zamku, jednak na skutek interwencji zarząd miejski musiał zaprzestać rozbiórki zamku. Po zakończeniu II wojny światowej, zamek stał się siedzibą hufca harcerskiego, a w 1964 roku, przystąpiono do jego częściowej odbudowy, wznosząc tzw. Dom Nowy (dzisiejszą siedzibę Muzeum) i częściowo rekonstruując zniszczone fragmenty budowli.
Obecnie zamek w Łęczycy jest otwarty dla zwiedzających. Wewnątrz działa muzeum, w którym obejrzeć można ciekawe ekspozycje dotyczące historii samego zamku, ale także całego regionu. Regularnie odbywa się tu także turniej rycerski (pierwszy został zorganizowany w 1998 roku), na który zjeżdżają się najlepsze grupy rekonstrukcyjne z całego kraju.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.