Drewniany kościółek
Ten unikatowy kościółek powstał pod koniec XVI wieku we wsi Ignacew Parzęczewski, niedaleko Parzęczewa. Przez kilkadziesiąt lat służył tamtejszej społeczności, zanim w XVII wieku został przeniesiony na obecne miejsce –cmentarz, który pierwotnie pełnił funkcję cmentarza cholerycznego.
Nekropolia została założona poza zwartą zabudową Parzęczewa z myślą o ograniczeniu rozprzestrzeniania się epidemii, która wówczas regularnie nawiedzała region. Z czasem cmentarz stał się miejscem pochówku ogólnego, a kościółek, umiejscowiony w jego sercu, zyskał rangę kaplicy cmentarnej – duchowego centrum tego miejsca pamięci.
Dzięki temu niezwykłemu zabiegowi, kościółek nie tylko przetrwał burzliwe dzieje regionu, ale stał się także żywym pomnikiem historii.
W latach 2000–2001 przeprowadzono gruntowną restaurację budowli. Wymieniono wówczas odeskowanie ścian, a na dachu położono nowy gont, przywracając świątyni jej pierwotny wygląd i zabezpieczając ją przed niszczeniem.
Dzięki tym pracom, dziś kościółek prezentuje się wyjątkowo – zachowując swój dawny charakter i urok, a jednocześnie spełniając funkcję kaplicy cmentarnej.
Mały rozmiar, wielki urok
Choć niewielki – liczy zaledwie kilkanaście metrów długości – wnętrze kościoła zachwyca każdego, kto przekroczy jego próg. Świątynia ta to cenny zabytek wysokiej klasy, drewnianego, ludowgo budownictwa sakralnego, bogato wyposażona w trzy ołtarze barokowo-rokokowe, piękne obrazy malowane na płótnie i liczne figurki świętych.
Głównymi elementami wystroju są trzy barokowe ołtarze - główny z XVII w., dwa boczne z XVIII wieku. W ołtarzach znajdują się obrazy: Matki Bożej Różańcowej ze św. Dominikiem (XIX w.), patrona kościoła - św. Rocha (XVIII w.), św. Józefa (XX w.), św. Antoniego (data jego powstania jest nieznana). Kościół zdobią rzeźby świętych, w tym niewielka gotycka figurka św. Wojciecha, datowana na XV wiek.
Warto także zwrócić uwagę na balustradę chóru muzycznego oraz ławki i konfesjonały z XVIII wieku. Na dwuskrzydłowych, klepkowych drzwiach głównych zachowały się ozdobne okucia z XIX stulecia.
Dwa dni w roku – duchowe otwarcie
Jak mówi obecny proboszcz parafii w Parzęczewie, ksiądz Grzegorz Kowalski:
– Otwieramy ten kościółek tylko dwa razy w roku – 1 i 2 listopada. Wtedy gromadzi się tu wielu parafian i gości. To moment zadumy i modlitwy, ale też okazja, by zajrzeć do środka i poczuć ten niesamowity klimat. Dla wielu to już tradycja – odwiedziny grobów zakończyć krótką modlitwą w tej świątyni.
Dziś kościółek pod wezwaniem świętego Rocha jest jednym z najcenniejszych przykładów drewnianej architektury sakralnej w województwie łódzkim – a zarazem jedynym tego typu obiektem w całym regionie. Jego wnętrze, choć skromne, emanuje spokojem i aurą minionych wieków. Uwagę przyciągają ręcznie rzeźbione elementy ołtarza oraz stary, drewniany chór, na którym niegdyś grała wiejska orkiestra.
Dla miłośników historii i zabytków to miejsce obowiązkowe. Dla mieszkańców – część tożsamości. A dla przyjezdnych – zachęta, by odkryć jeszcze jedno ciche, urokliwe miejsce na mapie województwa łódzkiego.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.