Premiera "i żyli długo i szczęśliwie?"

Wydarzenia Kiedy byłem małym chłopcem, w telewizji nie działo się zbyt wiele. Były oczywiście Dobranocki, Zwierzyniec, Teleranek czy Piątek z Pankracym. Ale to, co podobało mi się najbardziej „szło” już po Dzienniku Telewizyjnym. Była to „Dobranoc dla dorosłych” prowadzona przez Jana Kobuszewskiego. Cała rodzina zasiadała wtedy przed telewizorem i oglądała aktora w roli opowiadacza. Siedział on w wielkim fotelu, witał się z widzami i snuł bajkowe historie, które miały miejsce „dawno, dawno temu” albo „nie tak dawno temu”, z wieloma (dla mnie wówczas zupełnie nie czytelnymi) podtekstami politycznymi, obyczajowymi czy seksualnymi.Były to zazwyczaj miniaturki teatralne, trwające do 10 minut, grane przez największych aktorów tamtych lat. Historyjki o znamiennych tytułach: „Niewidzialna księżniczka”, „Lekarskie sumienie”, „O smutnej doli wynalazcy”, czy „O lekkomyślnej Blance” wprowadzały oglądających w błogi nastrój nadchodzącego weekendu. Na koniec, jak przystało na prawdziwą bajkę, padał morał – dość często inny, niż ten wypływający wprost z obejrzanej opowieści. Bajkowe historie o nieszczęśliwych królewnach i smutnych rycerzach, pozwalały naszym rodzicom trochę radośniej spojrzeć na szarą codzienność czasów PRL-u.