Przedstawienie inspirowane jest zapisami polskich obyczajów dworskich za panowania ostatnich Jagiellonów, będący żywą ilustracją ówczesnych dworskich choreografii. – Modę na maskarady i włoskie zabawy dworskie przyniosła do Polski królowa Bona Sforza, przyczyniając się tym samym do rozwoju tańca i sztuki baletowej na dworze wawelskim. Sama będąca świetną tancerką, miłośniczką baletu, sprowadziła do Krakowa wielkich mistrzów tańca – mówi Teresa Mosingiewicz, dyrektor KDK.
W widowisku prezentowane są najbardziej znane wówczas tańce w stylu włoskim, takie jak: pavana, galiarda, corrente, volta czy baletto. Większość z nich odtworzona jest na podstawie traktatów ówczesnych mistrzów tańca: Fabritio Caroso i Cesare Negri.
W czasie maskarady ważną rolę odgrywają typowe, XVI-wieczne maski, które – podobnie jak w karnawale – pozwalają ukrywać swą tożsamość, swobodnie flirtować i snuć intrygi, zamieniać rzeczywistość w fantazję i marzenie. Inspiracją dla autorów masek używanych w spektaklu są maszkarony z Sukiennic, które wykonał Santi Gucci, rzeźbiarz sprowadzony z Włoch przez Bonę Sforzę.
W widowisku prezentowane są najbardziej znane wówczas tańce w stylu włoskim, takie jak: pavana, galiarda, corrente, volta czy baletto. Większość z nich odtworzona jest na podstawie traktatów ówczesnych mistrzów tańca: Fabritio Caroso i Cesare Negri.
W czasie maskarady ważną rolę odgrywają typowe, XVI-wieczne maski, które – podobnie jak w karnawale – pozwalają ukrywać swą tożsamość, swobodnie flirtować i snuć intrygi, zamieniać rzeczywistość w fantazję i marzenie. Inspiracją dla autorów masek używanych w spektaklu są maszkarony z Sukiennic, które wykonał Santi Gucci, rzeźbiarz sprowadzony z Włoch przez Bonę Sforzę.
